Al 2 weken voelde ik het sluimeren, en ondanks 6 jaar ervaring met bekkenistabiliteit, wordt ik toch verrast als de voorspelde herstdag afgelopen dinsdag er voor zorgt dat ik enorme 'startproblemen' heb...
Met de 'kiezen op elkaar' (oh, nee dat mag niet van de kaakfysiotherapeut;-)) en 2 ibruprofens kom ik toch op gang en ga ik aan het werk op een afwijkende dag voor mij i.v.m. het schoolkamp van Joyce.
Oké, startproblemen, even vervelend, maar voor de rest doe ik gewoon mijn ding zoals anders. Zoals iedere andere vrouw.
Maar in mijn geval komt dan toch vroeg of laat in het najaar die eerste dag weer die genadeloos bevestigd dat ik niet ben zoals iedere andere vrouw; ik ben een vrouw met fysieke klachten die een beperkte accu heeft en zeer gedosseerd om moet gaan met haar energie, of zoals vandaag me erbij neer moet leggen dat dit niet mijn dag is... dat ik niks moet willen... de boel de boel moet laten... zoveel mogelijk mijn rustmomenten moet nemen (lees liggen) en hopen... hopen op een nieuwe dag die morgen begint, en hopelijk beter is dan vandaag... want als ik geen hoop meer heb, wat blijft er dan nog over? Met 6 jaar ervaring met bekkeninstabiliteit waarbij ik continue leef tegen de grens van mijn kunnen, weet ik als geen ander dat de ene dag anders kan zijn dan de andere; er zitten hééle slechte dagen bij, maar... ook goede dagen.
Hoop; de rots in mijn branding... hoop op een betere dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten